Έτσι
γινόταν πάντα με όσους προσπάθησαν να γίνουν κοινωνοί όλων όσων συνέβησαν σ’
εκείνη την «αυλή του φθινοπώρου»: αναπόφευκτα το ερώτημα αν το κυρίαρχο σύνθημα
της εξέγερσης του Νοέμβρη για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» δικαιώθηκε και μαζί
του κι εμείς.
Δεν είναι
να βάζουμε τίποτα κακό με τον νου μας: είναι που η κατακρεούργηση κάθε λαϊκού
κεκτημένου βαφτίζεται «μεταρρύθμιση», ο δημόσιος πλούτος της χώρας ξεπουλιέται,
η «πολιτισμένη» Ευρώπη εγκαταλείπει «της Γης τους κολασμένους» στα hot
spots
κι εμείς παρατηρητές σε ένα ακόμη θέαμα, ενώ –από την άλλη- χρυσαυγίτες
γίνονται δημοτικοί σύμβουλοι, στις εργασιακές σχέσεις κυριαρχούν η ευελιξία και
η μεταβλητότητα, οι συντάξεις εξαϋλώνονται, η φτωχοποίηση εντείνεται, οι
δανειολήπτες αυτοκτονούν, τα νιάτα θεωρούνται αρρώστια, ενώ το μέλλον γενεών
δεκατεσσάρων μετά ήδη υποθηκεύτηκε...
