Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Έτσι γινόταν πάντα με όσους προσπάθησαν να γίνουν κοινωνοί όλων όσων συνέβησαν σ’ εκείνη την «αυλή του φθινοπώρου»: αναπόφευκτα το ερώτημα αν το κυρίαρχο σύνθημα της εξέγερσης του Νοέμβρη για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» δικαιώθηκε και μαζί του κι εμείς.

Δεν είναι να βάζουμε τίποτα κακό με τον νου μας: είναι που η κατακρεούργηση κάθε λαϊκού κεκτημένου βαφτίζεται «μεταρρύθμιση», ο δημόσιος πλούτος της χώρας ξεπουλιέται, η «πολιτισμένη» Ευρώπη εγκαταλείπει «της Γης τους κολασμένους» στα hot spots κι εμείς παρατηρητές σε ένα ακόμη θέαμα, ενώ –από την άλλη- χρυσαυγίτες γίνονται δημοτικοί σύμβουλοι, στις εργασιακές σχέσεις κυριαρχούν η ευελιξία και η μεταβλητότητα, οι συντάξεις εξαϋλώνονται, η φτωχοποίηση εντείνεται, οι δανειολήπτες αυτοκτονούν, τα νιάτα θεωρούνται αρρώστια, ενώ το μέλλον γενεών δεκατεσσάρων μετά ήδη υποθηκεύτηκε...

Κοιτάζοντας με ψυχραιμία τα πράγματα, διαπιστώνουμε ότι κάποιοι από τους συμμετέχοντες στα γεγονότα, ίσως αισθάνθηκαν λίγο πιο δικαιωμένοι από τους υπόλοιπους και –ίσως πάλι- γι αυτό να εξαγόρασαν το αίμα μιας ολόκληρης γενιάς με μια θέση ευρωπαϊκού επιτρόπου, υπουργού, βουλευτή, γενικού γραμματέα, ενώ η σκυτάλη στην εξουσία εναλλάσσεται.

Στην κοινωνία είναι εμφανή τα σημάδια της κόπωσης (μετά από οκτώ χρόνια συνεχούς λιτότητας) και της ηττοπάθειας (μετά την ιστορική μεταστροφή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ»), ενώ κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός και κόμματα αδυνατούν να ενισχύσουν τα ταξικά ή κινηματικά της χαρακτηριστικά, σε μία νομοτελειακά προδιαγεγραμμένη πορεία.

Η εκπαίδευση από την άλλη, βιαστική να αναπτύξει τις περιβόητες «δεξιότητες», μετατρέπεται σε έναν απλό διεκπεραιωτικό μηχανισμό των πιο αντιδραστικών μνημονιακών επιταγών και ως «μεταρρύθμιση» του εκπαιδευτικού συστήματος νοείται πλέον η αποτελεσματική διασύνδεση της εκπαίδευσης με την επιχείρηση και την αγορά. Ούτε κι εδώ πρέπει να βάζουμε κάποιο κακό με τον νου μας: είναι που υπάρχει και η φαντασίωση περί καλής αξιολόγησης, αφού όλοι, με κάποιον τρόπο αξιολογούνται.

Πόσο άραγε το αίτημα για «Παιδεία» του Νοέμβρη του ’73 εμπεριείχε κάτι τέτοιο; Να χρησιμοποιείται δηλαδή η πάγια ανάγκη για ολόπλευρη μόρφωση των παιδιών σαν ξέπλυμα του συστήματος. Να χτυπιέται η καρδιά της εκπαίδευσης από αυθαίρετους εξωδιδακτικούς σχεδιασμούς. Να εντείνονται υπαρκτές ταξικές διαφορές δημιουργώντας «καλά» και «κακά» σχολεία, κατηγοριοποιώντας τα και αποδυναμώνοντας/κλείνοντάς τα. Να αποδυναμώνονται οι Σύλλογοι Διδασκόντων, μιας και οι λύσεις έρχονται πλέον «απ’ έξω», με τον Σύλλογο απλά να προτείνει τον καλύτερο τρόπο για να εφαρμοστούν τα πορίσματα της αξιολόγησης.

Κι όμως! Όλα αυτά συμβαίνουν με άλλοθι τη Δημοκρατία, όλοι εμείς σήμερα επικοινωνήσαμε με τους μικρούς μας μαθητές τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Σεφέρη, τον Ξυλούρη, τον Κατράκη, τον Καμπανέλλη, τον Λουντέμη, τον Θεοδωράκη, τον Λοΐζο, μπορεί να ψελλίσαμε και το «The Wall» των Pink Floyd, παραπέμποντας για κάποια άλλη φορά, ίσως από κάποιους άλλους, να μετουσιώσουν σε πράξη το περιεχόμενο των έργων τους και των ερμηνειών τους. 

Όχι. Το Πολυτεχνείο δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάρει χαρακτήρα τύπου «Εθνικής Εορτής». Είναι παρόν και μας καλεί να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να έρθει.

ΕΝΙΑΙΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ Π.Ε. ΝΟΜΟΥ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

f/b: Ενιαίοι Ανεξάρτητοι Εκπαιδευτικοί Χαλκιδικής

http://anexartitoihalkidikis.blogspot.gr/